عِندَ رَ‌بِّهِمْ يُرْ‌زَقُونَ

سلام

میلاد پیامبر نور و رحمت حضرت مُحَمَّدِابنِ عَبدِالله صلَّیَ اللهُ عَلَیه وَآلِهِ وَسَلَّم و ولادت امام جعفر صادق علیه السّلام همراه با هفتۀ وحدت  بر حضرت ولی عصر(ج) ونایب برحقشان امام خامنه ای حَفَظَهُ اللهِ تعالی و شما گرامیان مبارک باد.

آیات و معجزات هنگام ولادت پیامبر خدا

حضرت محمد ابن عبد الله (ص)

جـاهلیّـت ؛ عصـر بیــداد و جُمود

لات و عزّی وهُبَـل خود می نمود

خانه ی عقل و خرد ویرانه بود

کعبه هم  تا  مُـدّتـی  بتخانه بود

خالق هستی برآن شـد آن زمان

تا که جانی تازه سازد از جهان

جبــرئیــل آمـــاده  شـــد با اَلرَّحیل
نغمه خوانان چشمه سـارِ سلسبیل

#

شهـر مکّه خوانِ اربابِ کـریم

عَرصه ی مهمانیِ خُلقِ عظیم

با وقوعِ انقـلابی درخِرَد

تـا نـویـدِ  قُـل هُوَاللَّهُ أَحَدٌ ،

ظُلمتِ هر بُتگری برچیده شد

نور رحمـان توتیای دیـده شد

موبدان وکاهنــان  نادان شـدنـد
ساحران درکارِخود حیران شدند

تختِ شاهان واژگون  شـد  ناگهان
لال  شــد هـر پادشـاهـی  از زبـان

طاقِ کسرا  آن زمان ازهم گسست،
چـارده  دندانه اش درهـم  شکست

ساوه خشکید و سماوه شد پُرآب
شُد  مَلَک  مأمـورِ  اِیّاب و ذهاب

سَبعَه ی آتشکده  خاموش گشت،
بَعدِ ده قرنی که آذر نوش  گشت

موبدان آشفته خواب وخورشدند،
گـاهِ  رؤیـا اَستـر و اُشـتـُر شـدند

رانده شد ابلیس دون از آسمان،
تا که آمـــد  خاتـــمِ  پیغـمبــران

سرنگون شد هَربُتی در هرکجا ،
لحظه ی میــلادِ آن  بَـدرُالدّجی

نوری از نَجد و تهامه در فراز

پرچـم اسـلام  از آن در اهتزاز

خانه ی بِنـتِ وَهَـب دارُالسُّــــرُور
مَحبَطِ روحُ القُدُس با شوق وشور

#

آمد آن پیغمبـــرِ آخِــر زمان
سروَرِ خَـلقِ زمین و آسمان

زاده شد شَمسُ الضُّحی ، بَدرُالدّجی ،
مُصطَفی، کَهفُ التُّقی، غَوثَ الوَری

مهربان ختم رُسُل عَبدِ خدا
خُلقِ عُـظـمـای  تمـام انبیا

در اَوانِ  کودکی  آن  ســـروِ ناز،
با رکوع و سجده ای شد در نماز

نـوری از دامـانِ بانـو آمنه
کرد روشن آسمان و دامنه

این همه آیاتِ  توحیـدی بیان
مُعجزاتِ روشنی بود و عیان

آیـتِ  حـق : رَحمَـةٌ لِّلعالَمین
شد شَفیعِ مُؤمِنات ومُؤمِنین

کودکِ ناخوانده درسِی  از کتاب ،
داد پاسخ هـر سؤالی  را جواب

خَرقِ عـادات آن همه اِرحاصِ او
خاصِ آن مولا شـد و اِخلاصِ او

عالَم از درکِ وجودش گشته مات،
عِطرِ نامش آمـده  در  هــر صلاة

شرح عقلِ کُل کجا شاعر کجاست!
مثنـوی خوانِ پـیمبـرهـا  خداست

در قیامت می دهـند از او برات

بـر کمال و بـر جمالش صلوات

شافِعَت خواهی شود در روز حشر،
با علیّ و آلِ  وی کُن حشر و نشر

مهدوی شـد ریزه خوار خوانشان
ســـر نهـاده  بـر ســرِ  پیمـانشان

غلامرضا مهدوی

مقام معظم رهبری : امروز فضیلت زنده نگهداشتن یاد شهدا کمتر از شهادت نیست.

زندگی نامه ، خاطرات ، دستنوشته ها و عکسهای شهید مهدی مهدوی آزاد را در صفحۀ این شهید عزیز ارسال کنید.

جنگ بدر,

يادنامه‌اي از شهيد عزيز مهدي مهدوي‌آزاد
نام پدر: محمّدحسين
محل و تاريخ تولد: استهبان 1341

سن: 22 سال
تحصيلات: سوم راهنمايي

شغل: كارگر
وضعيت تأهل: مجرّد

ارگان اعزام كننده: بسيج

تاريخ اولين اعزام: 9/8/60

دفعات اعزام: سه بار
حضور در جبهه: 143 روز

تاريخ شهادت: 25/12/63
محل دفن: استهبان 13/8/74

آن وقت كه شهر به يمن قدوم مهدي صاحب الزمان(عج) غرق در شادي و سرور بود، نوزادي پا به عرصه‌ي وجود گذاشت كه به ميمنت اين روز فرخنده او را «مهدي» نام نهادند تا يكي از منتظران و عاشقان جمال زيبايش گردد.

وي در خانه‌اي مذهبي و ازنظر مادی بي‌بضاعت رشد كرد و روزگار گذراند. او مظلومانه در زير فشارهاي زندگي سكوت كرد و خون دل خورد.

از اخلاق نيكويي برخوردار بود و رفتارش تاثير مثبتي بر ديگران داشت. او كه چونسروي آزاده نگاهش به آسمان بود، با عشق زندگي كرد و هرگز از ياد خدا غافل نماند. نماز را اول وقت مي‌خواند و در نماز جمعه و جماعت حضور چشم گيري داشت.

در نخستين روزهاي انقلاب، در تظاهرات شركت داشت و اعلاميه‌هاي حضرت امام را با دشواري به دست مي‌آورد و براي ديگران قرائت مي‌نمود.

پس از اين پيروزي شكوهمند، در بسيج نام نوشت. ارادت خاصي به انقلاب اسلامي و سپاه پاسداران داشت. در اكثر برنامه‌هاي ورزشي اعّم از كوهنوردي، دوچرخه‌سواري، كشتي و شنا كه از طرف بسيج برگزار مي‌شد، شركتمي‌كرد.
او كه از روحيه‌ي پهلواني برخوردار بود، بدنش را ورزيده كرد تا در آبهاي «هورالعظيم» چون كوهي استوار مقابل دشمن بايستد. جواني با انصاف بود و عادل و از كم‌كاري در محيط كار بيزار بود.

با شروع جنگ تحميلي، مشتاقانه جهت دفاع راهي جبهه گشت. برادرش ـ‌ محمّدعلي ـ نيز عاشقانه دل به
هواي آنجا سپرده بود. وي روزهاي زيادي در جبهه ماند. مخلصانه در تمام كارها پيشقدم بود. لباس رزمندگان را مي‌شست و كفشهاي آنان را واكس مي‌زد. حالي خوش با جبهه داشت. در اكثر مواقع روزه‌دار بود و لبهاي خشكيده‌اش، حكايت از صبر چندين ساله‌اش داشت. نماز شب، زيباترين مظهر عاشقي‌اش بود. هرگاه به مرخصي مي‌آمد به كار بنّايي مشغول مي‌شد تا كمكي به خانواده كرده باشد.

آخرين بار با همه دوستان و آشنايان خداحافظي كرد و پا به جاده‌هاي سوزان جنوب نهاد و در «عمليات بدر» حضور يافت. برادرش ـ محمّدعلي ـ كه از رزمندگان «گردان فجر» بود به محض خبردار شدن از انجام عمليات در همان شب به او پيوست. هر دو با هم شولاي رزم بر تن كردند و بالهاي پرواز را گشودند. آنها كه چون يك روح در دو پيكر بودند، پس از مبارزاتي بي‌امان هر دو با هم، ره عرش در پيش گرفته، بر سرير عشق تكيه زدند و زيباترين عروس شهادت را در آغوش كشيدند.

پس از گذشت يازده سال كه پيكر مطهرشان در ديار غربت بود در سال 1374 به شهر بازگشتند.

محرّم

حال و هوای کوچه، غم‌آلود و درهم است
پرچم به اهتزاز درآمد، محرّم است

می‌گرید آسمان و زمین، در مُحَرّمت
طوفانی از حماسه به پا می‌کند غمت

ابلاغ می‌کنند به یاران، سلام تو
قد می‌کشند باز علم‌ها، به نام تو

هر جا که نام توست، مکانِ فرشته است
بر هر کتیبه‌ای که ببینی، نوشته است

«باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است»

باید در این حسینیه، از خود سفر کنیم
باید در این مقام، شبی را سحر کنیم

با کاروان گریه، مسافر شدم تو را
امشب در این حسینیه زائر شدم تو را

تا گفتم «اَلسّلامُ عَلیکُم» دلم شکست
نام حسین، بند دلم را، زِ هم گسست

دیدم که ابرهای جهان، گریه می‌کنند
در ماتمت زمین و زمان، گریه می‌کنند

دیدم «عزای اشرف اولاد آدم است»
دیدم «سرِ ملائکه بر زانوی غم است»

رفتم که شرح عصمتِ «ثارُ اللَّهی» کنم
چیزی نمانده بود که قالب تهی کنم

خورشید رنگ و بوی تغیّر گرفته بود
تنگ غروب بود و فلک گُر گرفته بود

ای تشنه‌کام! بود و نبود تو را چه شد؟
سقّایِ یاس‌های کبودِ تو را چه شد؟

بر اوج نیزه‌ها، کلمات تو جاری است
این قصّه، قصّهٔ تَبَر و اُستواری است

ای اسم اعظمت به زبانم، عَلَی الدَّوام
ما جاءَ غَیرُ اِسمُکَ فی مُنتَهَی الکَلام

آیین من تویی، که تویی دین راستین
بَل ما وَجَدتُ غَیرَکَ فی قَلبِیَ الحَزین

آن بحر پر خروش، دگر بی‌خروش بود
خورشید تکّه تکّهٔ زینب، خموش بود

عباس شاه زیدی

سلامِ وارث

سلام ای وارثِ اَسماءِ آدم

سلام ای گوهرِ بی تای عالَم

هفت آسمان، از کربلا تا کوفه با بانو، عزا داشت

صبرِمصیبت های آن صِدّیقۀ صُغری خدا داشت

پشتِ صبوری از مصیبت هایِ عالَم را شکسته

بانو دلش هر لحظه ای درآن سفر، ماتم سرا داشت

تا در اِسـارت ماجرای کربلا را  زنـده فرمود،

سـوزِ دلش خونـابـه هائی از جفا را در خفا داشت

در خیمه های آتشین زَینُ العِباد و جسمِ تب دار

آن نازنین مـولای دین هم کربلا در کربلا داشت

لیـلا زِ داغ نوجوان و طفلِ معصومش به شب ها،

خـوابِ پـریشـانِ روان از مـاجرای پُر بَلا داشت

اُمُّ البَنیـن آن مــادرِ شیـرانِ شَجعانِ دلاور،

خـونِ بَـصَـر،  جـاری زِ دشتِ پُربلای  نینوا داشت

طفل سه ساله ، نـازنیـن دُر دانه ی نابِ حسینی،

با رأسِ بابا، در خرابه، نیمه شب غوغا به پا داشت

هنگامه ی جان دادنِ بانو رُقیّه ، همچو زهرا

نیلی بدن ، بر جان و تن مَرهَم زِ شلاّقِ جفا داشت

نیــزارِ بــازارِ اسـارت از غنـائـم ،  بَـر سـرِ دست،

انـواعِ گُلهـای شکوفای شقایق ، سـر جـدا داشت

خورشیدِ عالم تابِ کوثر، بـر سـرِ نی عاشقانه

گلواژه خوانیهای  قُرآنی زِ لب هایش صفا داشت

زیبا گُلی خندان به روی نیزه ای فرقش دوتا بود

آلاله ای دیـگر بـه پیشـا نـی  رَدِ  سنگِ بلا داشت

بر دوش زینب این مصائب کربلا، در کربلا بود

شرحش ولی در خطبه ی غرّای او زیبا  جلا داشت

شد "فاضِلِه" افشا گرِ خونِ شـهیـدان در اسارت

تنهـا شهامت های وی در کوفه  مولا مُرتضی داشت

"اُمُّ المَـصـائـِب" ؛ آفتـابِ کـربــلایِ در اســارت،

هر لحظه ی فریادِ دشمن کوبِ او صد مرحبا داشت

ذکرِشکیبائیِ او در اربعین چندین هزار است

صبـرِ مُصیبت هـای ناموسِ خدا تنها، خدا داشت

 غلامرضا مهدوی آزاد

مشقِ عشق در سنگر

ای شاخه ی سبزِ باغ زیتون،
ای خانه زخون تو پُرازخون

ای غزّه ی مقتدر به پا خیز

پَرواز نما به دشت وهامون

جُغد آمده با دوصد بهانه

شاید کُنَدَت زِخانه بیرون

قصّابِ جنایتِ شتیلا

برکودک و زن زده شبیخون

این مدّعی کجِ "هلوکاست"

آورده وَبا ومرگ وطاعون

"شورای ملل" کند تماشا

"یانکی" کُنَد افتخار بی چون

اَشرافِ عرب شکم چرانان

در آخورِ مُسکرات و اَفیون

ای کفتر پرشکسته ...، غزّه

پرواز نما، دوباره ، اکنون

چشم تو و"مهدوی" به فرداست

باشد که قضا کند دِگرگون

"غزّه" به جُز از خدا ندارد

مرگا به تو ای "رژیمِ صهیون"

غلامرضا مهدوی

----------------------------

"وَالتّینِ وَالزَّیتون"؛ هلا، ای "طورِسینین"
ای سرزمینِ نازنین مَهلا "فلسطین"

ای وادیِ سبزو گُهَرافشانِ زیتون
خونین شدی جانا به سانِ "دیرِ یاسین"

جانم فدای آسمانِ کودکانت
پَرپَر شوَند از دامنَت ناهید وپروین

صدهاعروس ازحجله ات آواره گشتند
شهر و دیار ازخونشان گردیده آذین

کشتارِ طفلان وزنان با بمب وموشک
بدتر زِ صَبرا وشتیلاهای پیشین

کُشته اگر پُشته کنند از تو هزاران
هرگز نگردانی زِ دین روی از آیین

دنیا شده بازیچه ی افکارِ فاسد،
شورایِ امنیت نگو؛ دارُالخَوانین

با اِدّعای کذبِ اینها از "هلوکاست"
شیطان شود شرمنده ی افکارِننگین

"بین الملل"درخوابِ خرگوشی لمیده
بار تأسُف دارد و افسارِ رنگین!

"جانی"جنایت می کند،"یانکی" حمایت
مرگا به آن کشتار واین تأییدِ وتبیین

غرب وعَرَب هردو جنایتکار وخائن
لعنت به کُلِّ ظالمین، هم آن و، هم این

فرموده ی روح خدا در گوش جانهاست
بایدشود مَحو اَز جهان این عضوِ چرکین

یک روز اگر از عُمرِ دنیا مانده باشد،
از عدل و دادش پُر کند آن یارِ دیرین

ای مسجدُالأقسی مُقاوم باش وبرجا
درجا نزَن؛ حتّی ز بُمباران سنگین

فرموده رَبَّ العالَمینِ صادِقُ الوَعد
تا بَرکَنَد از این زمین شرِّ شیاطین

فردا که سروِ "غزّه" سر بردارد ازخاک
سَر سایه اش باشد تو را تسکین وتمکین

سونامیِ کشتارِ اَقصی جانگداز است

بر جانِ "صهیون" صدهزاران لعن ونفرین

غلامرضا مهدوی

سایر اشعار

علیست

شـُربِ مُـدام و لذّت ایمان علیست

ماهِ صیامِ و روضه ی رضوان علیست

بابِ مدینه ی علم پیمبر است

تفسیر ناب و معنی قرآن علیست

مِهری که دردل عشّاقِ عالم است

سرچشمه ی عوالم عرفان علیست

اَنجُم که حامل تسبیح سرمد است

ماه ولای حضرت سبحان علیست

آیاتِ مُحکَمات پُر اَز نور هل اتی

درشأنِ طائرِ خُلدآشیان علیست

بر گُنبدِ مزار مدائن نوشته اند

اُلگوی نابِ حضرت سلمان علیست

پروا نکرده مگر از خدای خویش

شیر ژیانِ بیشه ی شجعان علیست

صد چاه کوفه که سربسته است ومُهر

همرازِسینه ی روحِ روان علیست

بعد از نبی که نباشد پیمبری

آئینه داروجلوه ی یزدان علیست

حامی و کاتب وحی نبوّت است

قرآن ناطق وفرقان بیان علیست

دائرمدار ولایت بدون شک

هرآن علی بود و هم اَلآن علیست

فـُزتُ وَربِّ کعبه ی محراب عشق

فریادِ رَجعِتِ جانِ جهان علیست

هرگز به نشئه ی ایمان نمی رسد

آن دل که منکِرِ آرام جان علیست

در روز حشروعبور از پُلِ صِراط

معیارِ ناروجنّت ومیزان علیست

بابَ الحَوائج و اُمّیدِ مهدوی

بهترزهرطبیبی ودرمان علیست

غلامرضا مهدوی

استهبان

سایر اشعار

رمضان

مژده ای هم نفسانم رمضان آمده است

شاهد وساقی و سالارِ زمان آمده است

عاشقان باده زنید از قدح و خوش باشید

که زِ خـُم خانه سبوئی به میان آمده است

«نرگسش عربده جوی ولبش افسوس کنان»

یار شیرین دهنان دُرد کشان آمده است

پُرکند هر قدح ساغر وپیمانه زِ می

جُرعه لبریز بُوَد تا به دهان آمده است

سَحَرش غمزه کنان، عشوه کنان، طنازان

عالَمِ مُرده ازاین غمزه به جان آمده است

دستها حلقه کنید و به میانش گیرید

ساقی سیم تنانِ عشوه کنان آمده است

کرده با زلف کمندش همه بندم در بند

خرمن گیسوی او ، تا به میان آمده است

شعشعِ بَدرِ دُجا ماهِ خدا تابیده

سِبطِ اَکبَر، حَسَن(ع) آن دُرِّ گران آمده است

"مهدوی" آب بزن کوچه ی دل کان دلبر

به گمانم رمضان وقت اذان آمده است

غلامرضا مهدوی

سایر اشعار