عِندَ رَ‌بِّهِمْ يُرْ‌زَقُونَ

فتنه شاید روزگاری اهل ایمان بوده باشد

آه این ابلیس شاید روزی انسان بوده باشد

فتنه شاید در لباس میش، گرگی تیز دندان

در لباسی تازه شاید فتنه چوپان بوده باشد

فتنه شاید کنج پستوی کسی لای کتابی؛

فتنه لازم نیست حتماً در خیابان بوده باشد

فتنه شاید در صف صفِین می جنگیده روزی

فتنه شاید در زمان شاه، زندان بوده باشد!

فتنه شاید با امام از کودکی همسایه بوده

یا که در طیّاره ی پاریس_تهران بوده باشد

فتنه شاید تابی از زلف پریشان نگاری

فتنه شاید خوابی از آن چشم فتّان بوده باشد

فتنه شاید اینکه دارد شعر می خواند برایت؛

وا مصیبت! فتنه شاید از رفیقان بوده باشد

ذرّه ای بر دامن اسلام ننشیند غباری

نامسلمانی اگر همنام سلمان بوده باشد

دوره ی فتنه است آری، می شناسد فتنه ها را

آنکه در این کربلا عبّاس ِ دوران بوده باشد

فتنه خشک و تر نمی داند خدایا وقت رفتن

 کاشکی دستم به دامان شهیدان بوده باشد

مهدی جهاندار

از ازل آب و گلم گفت: که من کوثری ام

فاطمی دین و حسینی، حسنی، حیدری ام

همه ی دلخوشی ام ای گل زهرا (س) این است

که خوش اقبال از این مرحمت داوری ام

سر در قصر بهشتی دلم بنوشتند

که مسلمان مرام حسن عسگری ام

چه کسی مثل من دل شده دلبر دارد؟

چه کسی مثل تو ای دوست کند دلبری ام؟

من که مجنونم و آشفته – تو را می خوانم

سربازار غمت-یوسف من - مشتری ام

به همه نسل بنی فاطمه سوگند که من

تا صف حشر بگویم که علی اکبری ام

آسمان مهر وتولای تو داردآقا

عرش درسینه تمنای تو دارد آقا

حور وغلمانِ بهشت اند گدای نفست

باغ رضوان سر سودای تو دارد آقا

از شعاع افق چشم تو بالاتر چیست؟

ماه سودای قدم های تو دارد آقا

هل اتی آید وآقایی تو می خواند

جبرئیل آیت غرای تو دارد آقا

عرصه محشر وآغاز شفاعت از توست

عالمی حسرت فردای تو دارد آقا

گوشه صحن وسرایت، حرم آل عباست

خاک سرداب گل پای تو دارد آقا

زیر پایت نظر افکن که تماشا دارد

دل آواره به خاک قدمت جا دارد

محمود ژولیده

تا آسمانی طائرم بر بامِ کیهانم بیا

تا خسته جانی زائرم شیدای جانانم بیا

فصلِ بهاران و چمن، هنگامِ یاس و یاسمن،

با بلبلانِ انجمن، در باغ ریحانم بیا 

دارم نشان از بی نشان، بر بالِ پروازم نشان

از منتهای کهکشان، تا کُنج زندانم بیا

من زایری بارانی ام، آیا زِ خود می رانی اَم؟!

ای یوسف پنهانی ام ، در راهِ کنعانم بیا 

ای گلسِتانَت آسمان، ای رهنمای انس وجان

دراین دیارِ بی نشان، یک سربه سامانم بیا

من عاشقی دیوانه ام، آواره ی میخانه ام

گم کرده راهِ خانه ام، کاشانه ویرانم بیا 

طعنه زنندم این وآن، هم ناکسان وهم کسان

خُردُ کلان پیروجوان، رسوای دورانم بیا

باشم غلامِ خانه ات، کاشانه ی شاهانه ات

با آب و نان و دانه ای، تا دربِ دالانم بیا 

ای از تبار هادوی، دارم اراداتِ قوی

منّت نما بر مهدوی، داروی درمانم بیا

#

کدام آفتاب عشق

دمید از کرانه های عزمتان

که اینچنین

              - زساقه های دستتان-

                           شکوفه های زندگی ، جوانه زد؟

کدام چشمه سار روشن امید

در دامن بلند کوهسار فکرتان جهید

وشد روانه همچو رود مو جزن

که اینک از دو سوی آن

                           هزار کام تشنه آب میبرد ...

کدام صخره زان ستیغ همّتِ بلندتان

                                  - از آن فراز-

                                                شد رها

که از خروش رعد گون آن  ، چنین

                                  ز دشمنان

هزار گوش ، پرده پرده پاره شد ؟

                                  ............

کنار جاده ی زمان

و روی قلبِ تلخ و پیش پای زور دشمنانتان

کنون چو صخره مانده اید سر افراز

                     غرومند و سر بلند و صعب وسخت

       چنین هماره باد عزمتان و نامتان

و روسیاه باد تا همیشه خصمتان

مباد ای گُلان باغ دانش و شرف

که از سَموم این خزان بپژمرید ...

                                  ..............

قسم به خون آفتاب

به روح روشن وروانِ پا کِ آب

قسم به زندگی به عشق

به خنده ی گل امید برلبان عزم

به شبنم سرشک چون ز برگ دیدگان غم چکد

به ابرآه

چون در آسمان سینه های ما

                           -زاندُ هان ما ، برایتان ، به هم رسد-

به تندر خروش خشم خلق

که اینک ای دریغ مانده ساکت و خموش

به آن کتاب آسمانی وبلند

                           که خونتان

درون روشنای آیه های پاک آن

                                  طهارتی دگر گرفت

و عزمتان

                     زسوره های رعد و مومنون آن

                                         توان و توش بیشتر گرفت

قسم به هر یک از شما

شما که هر یک از جهان فراترید

                                  و از حماسه برترید

شما که پاسدار مرزهای دانش و حماسه اید

قسم به هریک از شما:

                           که نامتان ، درون قلبهای ماست

هماره تا بود وطن

همیشه تا بود جهان

                     ..................

امید با شما دو باره پا گرفت ،

                                  بلند باد نامتان

تا خسته جانی زائرم شیدای جانانم بیا

تا آسمانی طائرم بر بامِ کیهانم بیا

فصلِ بهاران و چمن، هنگامِ یاس و یاسمن،

با بلبلانِ انجمن، در باغ ریحانم بیا

دارم نشان از بی نشان، بر بالِ پروازم نشان

از منتهای کهکشان، تا پایِ میزانم بیا

من زایری بارانی ام، آیا زِ خود می رانی اَم؟!

ای یوسف پنهانی ام ، در راهِ کنعانم بیا

ای گُلسِتانَت آسمان، ای رهنمای انس وجان

در این مکانِ بی نشان، یک سربه سامانم بیا

من عاشقی دیوانه ام، درشهرِخود بیگانه ام

بنما رَهِ میخانه ام، من خانه ویرانم بیا

طعنه زنندم این وآن، هم ناکسان وهم کسان

خُردُ کلان پیروجوان، رسوای دورانم بیا

هستم غلامِ خانه ات، کاشانه ی شاهانه ات

با آب و نان و دانه ات، درکُنج دالانم بیا

ای از تبار هادوی، دارم اراداتِ قوی

منّت نما بر مهدوی، داروی درمانم بیا

غلامرضا مهدوی

تا شروه خوانی شاعرم،شاهانه مهمانم نما

تا نکته دانی زائرم، بیگانه مهمانم نما

من زائری بارانی اَم کی؛ ازخودت می رانی اَم؟

ای مونس تنهانی اَم، در خانه مهمانم نما

 شایسته ی شادابی ام، تا شاهدِ شیدایی ام

شمعِ شبِ حیرانی ام ، پروانه مهمانم نما

ای حاتمِ خوان کرم، ای سرور وتاجِ سرم،

باکفترانِ این حَرَم، شهدانه مهمانم نما

ای ساقیِ دُردی کشان، چرخی بزن جانانِ جان

پُر کن قدح را بی امان، پیمانه مهمانم نما

داری ز حالِ من خبر، ای زاده ی خیرالبشر

ازآن مَیِ مستان اَثَر ، بی چانه مهمانم نما

آمد ربیع خوش نوا، دارد پیام از ماسوا

خوشبوترین عطرِ خدا، ریحانه مهمانم نما

صدمژدگانی بهرِمن، صدباغِ یاس ویاسمن

با صدقدح از باده ی خُم خانه مهمانم نما

باشد جنان جایم اگر، کاوَرده ام ازاو خَبَر،

عیدانه اِعطایم کنُ ، دُردانه مهمانم نما

خیرسرم تا شاعرم، گلواژه ها دَورو برم،

با خاطراتِ عاطرم، فرزانه مهمانم نما

بارِ گناهِ مهدوی، هفتاد من از مثنوی

از او به نسیان می خری؟ بیعانه مهمانش نما!

غلامرضا مهدوی-استهبان

هرکه را رسمِ وفاداری به جاست
با الفبای " صَفَر " دَردآشناست

صادِ آن صافی شدن بی غَلّ وغَش
کربلا تا کوفه را سَعی وصفاست

فاءِ این ماهِ خدا ، فردوسِ عشق،
فیضِ عُظما بُردن از اشک وعزاست

رایتی از رایِ آن در اهتزاز
در لوایِ آن چه غوغایی به پاست

از نفیرِ " ماهِ حُزنِ اهلِ بَیت "،
ناله هایی درنوای نینواست

تعزیَت گویِ عزا خیلِ مَلَک
اربعین در هر صَفر همراه ماست

"اَربَعین" آغازِ حرفش با اَلِف
اَلفُ اَجرٍ فِی المَصائِب اَو بَلاست

بای آن بـانویی از بـِنتُ الهُدا
کوهِ صبرو طاقت اَندَر کربلاست

عــقدِ خون بستن به عین اربعین
رسمِ عُشّاقِ حسین و اَتقیاست

یای آن " یــا لَیتَنا کُنّا مَعَک "
بی دغلبازی وَ بی رنگ وریاست

نونِ آخرنـوشدارویی عجیب
از برای دردِ بی درمانِ ماست

کارِ زینب در صفر افشا گریست
خطبه هایش چون علیِّ مُرتضاست

آخِرِ این ماهِ پُر اندوه و غم
وامحمّد ، واحَسَن، اَو وارضاست

غلامرضا مهدوی

نوحه ی کوه صبروحامی ولایت، (زینب س)

هفت آسمان، از کربلاتا کوفه را، باتو عزا داشت

صبرمصیبتهایت ای دُختِ علـی ، تنها خدا داشت

پشتِ صبوری از مصیبتهای این عالم شکستی

امّا دلت هرلحظه ای درآن سفر، ماتم سرا داشت

هفت آسمان، از کربلاتا کوفه را، باتو عزا داشت

صبرمصیبتهایت ای دُختِ علـی ، تنها خدا داشت

تـا دراسـارت ماجرای کربلا را زنـده کردی،

سـوزِدلت خونـابـه ها ئی ازجفا را درخفا داشت

باخیمه های آتشین زَینُ العِبادو جسمِ تب دار

آن نازنین مـولای دین، صدکربلا درکربلاداشت

هفت آسمان، از کربلاتا کوفه را، باتو عزا داشت

صبرمصیبتهایت ای دُختِ علـی ، تنها خدا داشت

لیـلا زِداغ نوجوان وطفلِ معصومش به شبـها،

خـوابِ پـریشـانِ روان، ازمـاجرای پُر بَلا داشت

اُمُّ البَنیـن آن مــادرِ شیـرانِ شَجعانِ دلاور،

خـونِ بَـصَـر، جـاری زِ روزِ پُربلای  نینوا داشت

هفت آسمان، از کربلاتا کوفه را، باتو عزا داشت

صبرمصیبتهایت ای دُختِ علـی ، تنها خدا داشت

طفل سه ساله ، نـازنیـن دُردانه ی نابِ برادر،

با رأسِ بابا، در خرابه ، یک شبی غوغا به پا داشت

هنگامه ی جان دادنش بانو رُقیّه ، همچو زهرا

برزخمِ تن،گلگون بدن ، مرهم زِشلاّقِ جفا داشت

هفت آسمان، از کربلاتا کوفه را، باتو عزا داشت

صبرمصیبتهایت ای دُختِ علـی ، تنها خدا داشت

رأسِ بـرادر ، در بـرابـر، بـرسـر نی ، صوتِ زیبا،

گلواژه هایِ نابِ  قُرآنی زِ لب هایش  صفا داشت

نیــزارِ بــازارِ اسـارت از غنـائـم ،  بَـَرسـرِدست،

انـواعِ گُلهـای شکوفا ازشهیـدان؛ سـرجـدا داشت

هفت آسمان، از کربلاتا کوفه را، باتو عزا داشت

صبرمصیبتهایت ای دُختِ علـی ، تنها خدا داشت

آنجا گُلی خندان به روی نیزه ای فرقش دوتا بود

آلاله ای دیـگر بـه پیشـا نـی  رَدِ  سنگِ بلا داشت

صـد اربعیـن بـرتوگذشت از کربلا تا کوفه و شام

اینها همه در خطبه ی  غرّای تو ، زیبا  جلا داشت

هفت آسمان، از کربلاتا کوفه را، باتو عزا داشت

صبرمصیبتهایت ای دُختِ علـی ، تنها خدا داشت

بِـنـتِ اَسَــد ای وارثِ خونِ شـهیـدانِ ولایـت،

تنهـا شهامتهای تو ، درکوفه ، مولا، مُرتضی داشت

«اُمُّ المَـصـائـِب» ؛ آفتـابِ کـربــلایِ دراســارت،

هرلحظه ی فریادِ دشمن کوبِ تو صد مرحبا داشت

هفت آسمان، از کربلاتا کوفه را، باتو عزا داشت

صبرمصیبتهایت ای دُختِ علـی ، تنها خدا داشت

ذکرِشکیبائیِّ تـو، در نینوا، چندین هزاراست،

صبـرِمُصیبتهـایت ای زینب دراین دنیا، خدا داشت

هفت آسمان، از کربلاتا کوفه را، باتو عزا داشت

صبرمصیبتهایت ای دُختِ علـی ، تنها خدا داشت

 غلامرضا مهدوی آزاد- استهبان

بار بگشایید ، اینجا کربلاست

آب و خاکش با دل و جان آشناست

.

بر مشام جان رسد بوی بهشت

به‌ به از این تربت مینو سرشت

.

کربلا ، ای آفرینش را هدف

قبله‌ گاه عاشقان از هر طرف

.

طورِ عشق است و مطافِ انبیا

نور حق اینجاست ؛ ای موسی ! بیا

.

جسم را احیا اگر عیسی کند

جان و تن را کربلا احیا کند

.

گر سلامت رفت ، از آتش ، خلیل

نورِ ثارالله شد او را دلیل

.

کربلا ، قربانگه ذبح عظیم

عرشِ رحمان را صراط مستقیم

.

گر خدا خواهی ، برو این راه را

کن زیارت کوی ثارالله را

.

شد ز عاشورای او یک اربعین

قتلگاهش را به چشم دل ببین

.

ماه ، اینجا ، واله و سرگشته است

و آن شهابِ ثاقب از خود رفته است

.

گَرد غم، افشانده بر سر ، کهکشان

اشکِ خون ریزد هنوز از آسمان

.

اختران ، سوزند چون شمع مزار

مرغِ شب می‌ نالد اینجا زار زار

.

گاه در صحرا خروش و گه سکوت

خفته در اینجا شهیدی لا یموت

.

حضرت سجاد بر خاکش نوشت

تشنه لب شد کشته ، سالار بهشت

.

اربعین است ، اربعین کربلاست

هر طرف غوغایی از غم‌ها به پاست

.

گویی از آن خیمه‌ های نیم‌ سوز

خود صدای العطش آید هنوز

.

هر کجا نقشی ز داغ ماتم است

هرچه ریزد اشک ، در اینجا کم است

.

باشد از حسرت در اینجا یادها

هان به گوش دل شنو ، فریادها

.

در دل هر ذره ، صدها مطلب است

ناله ی سجاد و اشک زینب است

.

باید اینجا داشت گوش معنوی

تا مگر این گفتگوها بشنوی :

.

– عمه جان ! اینجا حسین از پا فتاد

چهره بر این تربت خونین نهاد

.

– عمه جان ! این قتلگاه اکبر است

جای پای حیدر و پیغمبر است

.

– عمه جان ! قاسم در اینجا شد شهید

تیر بر قلب حسین اینجا رسید

.

– عمه جان ! عباس اینجا داد دست

وز غمش پشت حسین اینجا شکست

.

– اصغر لب تشنه ، اینجا ، عمه جان !

شد ز تیر حرمله خونین دهان

.

– از برای غارت یک گوشوار

شد در اینجا ، کودکی نیلی عذار

.

تا قیامت ، کربلا ماتم سراست

حضرت مهدی ، ” حسان ” ! صاحب عزاست

زنده یاد

استاد حبیب الله

چایچیان

گرچه با کپسول اکسیژن مجابت کرده اند

مادرت می گفت دکترها جوابت کرده اند

مرگ تدریجی ست این دردی که داری می کشی

منتها با قرص های خواب ، خوابت کرده اند

خواب می بینی که در (( سردشتی )) و (( گیلان غرب ))

خواب می بینی که در آتش کبابت کرده اند

خواب می بینی می آید بوی ترش سیب کال

پس برای آزمایش انتخابت کرده اند

خواب می بینی که مسولان بنیاد شهید

بر در دروازه های شهر قابت کرده اند

خواب می بینی کنار صحن (( بابا یادگار ))

بمب ها بر قریه ی (( زرده )) اصابت کرده اند

قصر شیرینی که از شیرینی ات چیزی نماند

یا پلی هستی که چون سر پل خرابت کرده اند ؟

خوشه خوشه بمب های خوشه ای را چیده ای

بادِ خاکی با کدامین آتش آبت کرده اند ؟

با کدامین آتش ای شمعی که در خود سوختی

قطره قطره در وجود خود مذابت کرده اند ؟

می پری از خواب و می بینی شهید زنده ای

با چه معیاری – نمی دانم – حسابت کرده اند

شاعر:
شهید زنده – اصغر عظیمی مهر